Hieke Meppelink

Ondertussen in het atelier

Stilte, slechts het raspen van een zaag. Een nieuw beeld onderhanden, bezig met de eerste fase: het ontwerpen van houten profielen, die straks textuur gaan krijgen met boetseerwas. En dat heeft absoluut iets verslavends. Ik noem het mijn Zen-figuurzaagtechniek, want het is rustgevend en bijna meditatief om in opperste concentratie en met een engelengeduld alle vormen uit het hout te zagen, zonder dat er iets breekt. Een uitdaging waarbij je geen haast kunt gebruiken. En dat is prettig, want het dwingt tot een ander ritme, je komt in een andere tijdsbeleving, er ontstaat een stille tijd met focus op precisie en coördinatie. Nu is nu en anders niet. Totdat er iets breekt natuurlijk, want dan zijn de poppen aan het dansen, dan moet alles weer opnieuw. We zullen zien. Het eindresultaat zal uiteindelijk brons worden, maar zover is het nog lang niet. 

Het wordt een beeld over Gouda, voor de 20-jarige jubileumtentoonstelling van Galerie Honingen in september. In het beeld ga ik de profielen verwerken van de belangrijkste historische gebouwen van Gouda: het Stadhuis, de St. Janskerk, de Waag en wat pandjes langs de Grote Markt. Uiteindelijk is het de bedoeling dat de bronzen profielen een samenspel gaan geven van licht en schaduw op de muur achter het beeld, een compositie in lijn. De stad werpt zijn schaduw vooruit, licht en toekomst zijn alles. Maar of het werkt weet ik nog niet. Nu is nu.

Vanochtend vond ik een paar mooie citaten van Albert Zas. Hij was lid van de Goudse Rederijkerskamer ‘De Goudsbloem’ en schreef in 1695 een Lofrede op de stad: 'Oratio in laudem urbis Goudae'. Eén van zijn citaten wil ik verwerken in de voetplaat van het beeld. Felici Goudae fidere nate tuae. Geboren onder het gelukkig gesternte van Gouda.

Maar nu eerst terug naar het Stadhuys. Het is uit de 15e eeuw en is een van de oudste gotische stadhuizen van Nederland. En het heeft héél veel raampjes.

Wordt vervolgd. Geduld is een schone zaak.

Werktitel: In laudem urbis Goudae

Lees meer >> | 846 keer bekeken

Vocaal Kwartet

De komende dagen draait alles om dit ene bolletje van bergkristal. Het is één van de meest pure en heldere steensoorten die er bestaan.

We zijn met Camerata Trajectina namelijk een cd aan het maken in de Oude Dorpskerk in Bunnik. Naast sololiederen nemen we meerstemmige stukken op met 4 zangers, fluit, gamba, harp en luit. We zijn aan het schaven, perfectioneren en proberen alles samen te smeden tot één fraai geheel.

Een paar jaar geleden maakte ik onderstaand beeld. De zeven zangers (een symbolisch getal) zingen naar elkaar toe in een cirkel, het zuivere bolletje bergkristal ligt in het midden. De bronzen schaal is gevuld met water, het oppervlak is rimpelloos. Heel rustig zingen zij naar dat ene bolletje toe in hun zoektocht hun tonen te laten samensmelten tot één geheel. Aanvankelijk had ik het beeld ‘Unisono’ genoemd. Omdat in die term de stemmen zelfs letterlijk tot één stem worden. Maar ik merkte dat die term toch voor veel mensen die niet in de muziek zitten te onbekend was. En dus is het uiteindelijk ‘Close Harmony’ geworden.

Natuurlijk kon ik het niet laten om me uit te leven in de kleine karakterkoppies. De oude kalende man is voor mij het prototype geworden van de lage bas, het sopraantje is enigszins nuffig met haar neus omhoog, de alt is een gezellig rondborstig dikkertje en de tenor is bijna karikaturaal: een eigenwijs lefgozertje met flaporen. Want was er niet een gezegde dat luidt ‘dom, dommer tenor’?

Gelukkig gaan deze karikaturen bij Camerata niet op. Onze bas is nog lang niet kaal, ikzelf houd mijn neus redelijk naar beneden, onze mannelijke alt heeft geen ronde borsten en onze tenor is zeer belezen en zelfs erudiet te noemen.

Op naar Bunnik, op zoek naar bergkristal.

Tuinbeeld:          Zeven zangers in een waterschaal

Materiaal:           brons & bergkristal op een gegalvaniseerd frame

Expositie:            binnenkort te zien op Art Laren 9 t/

Lees meer >> | 964 keer bekeken

Modeltekenen bij Anton Assies

Wekelijks teken ik naar levend model. Zoals zangers vocalises nodig hebben is tekenen een etude voor het beeldhouwen: studies maken van de anatomie, de essentie van een stand zoeken, volumes en lijnen aftasten, oog-hand coördinatie trainen, kijken, kijken, kijken. En vooral: heel veel vlieguren maken.  

Lees meer >> | 2317 keer bekeken

De Lezer

Bert, die ooit een antiquariaat bezat in Haarlem, had een markante kop. Op de vraag of hij wel eens zou willen poseren moest hij echter lang nadenken. "Mwah..... dat wil ik wel.... maar dan neem ik wel een boek mee. Want 3 uur stil zitten en maar een beetje voor me uit zitten te staren, dat lijkt me niks".
En zo geschiedde.

Lees meer >> | 1075 keer bekeken

Hommage aan de beeldhouwkunst

De afgelopen week waren we in Florence en hebben we ons kunnen laven aan fantastische beeldhouwkunst. Natuurlijk moesten we de beide Davids van Michelangelo en Donatello weer even begroeten en stonden we paradijselijk te genieten voor de deuren van Ghiberti.

Nu, bij thuiskomst, lees ik het boek “Le Vite” van Vasari (1511 – 1574) waarin hij de levens beschrijft van de grootste schilders, beeldhouwers en architecten van zijn tijd. Vasari zag het schrijven van dit boek als zijn levenstaak.

Lees meer >> | 886 keer bekeken

Jakobsladder

Nooit gedacht dat ik ooit nog eens een Bachcantate zou gieten in brons. Ik heb het beeld Jakobsladder genoemd, naar de zonnestralen die je soms ziet als de wolken ineens openbreken en waar naar verluidt de engelen op en neer klimmen om een verbinding te maken tussen hemel en aarde.

In cantate BWV 180 zit een prachtige aria over levenslicht: Lebens Sonne, Licht der Sinne, Herr der du mein Alles bist. De cantate is gebaseerd op een gelijkenis uit de Bijbel, Matthaus 22: 1 – 14, en is getiteld: Schmücke dich, o Liebe Seele. In de gelijkenis worden mensen uitgenodigd voor een bruiloftsfeest van een koningszoon. Maar velen wijzen de uitnodiging af en komen niet. Een deel van de genodigden dat wél komt opdagen wordt weggestuurd omdat ze, blijkens ontbrekend bruiloftskleed, onvoldoende voor het feestmaal zijn toegerust. Slechts een enkeling is uitverkoren om naar binnen te mogen gaan.

De overdenking van Carel ter Linden tijdens een Bachcantatedienst in de Kloosterkerk in Den Haag zal ik nooit vergeten en maakte diepe indruk op mij: “versier je ziel met immateriële kostbaarheden. Al het andere is slechts materie en van tijdelijke aard. Wat overblijft is de liefde”.

Toen al zag ik een beeld voor me: een ketting met juwelen die symbool staan voor liefde, vriendschap, waardevolle herinneringen.

Twaalf voetjes dragen twaalf kostbaarheden en klimmen naar boven. Het getal 12 is een belangrijk symbolisch getal: Jakob had 12 zonen, er waren 12 discipelen, er zijn 12 uren in een klok. In het boek Jona wordt 12 als getal van volmaaktheid aangehaald. En in de Griekse mythologie moest Hercules 12 moeilijke opdrachten vervullen om onsterfelijk te worden.

Aan de voet van de ladder staan de wachtenden. Zij moeten nog beginnen met het verzamelen van hun kostbaarheden. Ben je wel gekleed voor het feest? Ga op weg, klim omhoog, versier je ziel met datgene wat er toe doet. Pluk de dag, behoud het goede.

Schmücke dich, O Liebe Seele.

Titel: Jakobsladder

Materiaal: brons & bladgoud

Afmeting: 127 x 15 c 15 cm

Jaar: 2017

Lees meer >> | 877 keer bekeken

Pasen

Vanochtend vroeg ik mij af hoe de eitjes van een boomklevertje er eigenlijk uitzien. Ze blijken allerschattigst te zijn: melkwit met grote bruine vlekken en grijs-violette ondervlekjes. Ik zeg: niets meer aan doen!

Hebben jullie je eieren versierd bij het paasontbijt? Waar komt die traditie eigenlijk vandaan? 

Lees meer >> | 913 keer bekeken

Tot de maan en weer terug

Als de liefde niet bestond

zullen ze stilstaan de rivieren

en de vogels en de dieren

Als de liefde niet bestond

Als de liefde niet bestond
Zou het strand de zee verlaten
Ze hebben niets meer te bepraten
Als de liefde niet bestond

Als de liefde niet bestond
Zou de maan niet langer lichten
Geen dichter zou meer dichten
Als de liefde niet bestond

(fragment uit lied Toon Hermans)

Een aantal weken geleden was ik bij de voorstelling ‘Mens’ van Wende Snijders. Sinds die tijd hoor ik regelmatig bovenstaand lied van Toon Hermans in mijn innerlijk oor. Het past bij m’n nieuwste beeld, dat ook over de liefde gaat.

Lees meer >> | 3288 keer bekeken

Allegorie op de tijd

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik kom regelmatig tijd te kort om te kunnen doen wat ik allemaal wil doen. Ik heb ook altijd veel te lange ‘to do’ lijstjes, die veel voller zijn dan de dag uren heeft. De dagen vliegen voorbij. Door te mediteren en door te zingen komt er gelukkig soms een andere tijdsbeleving. Rustig een ademoefening doen en de dag beginnen met wat vocalises helpt me om de tijd te vertragen. Bestaat er zoiets als een innerlijke tijd? 

Lees meer >> | 980 keer bekeken

Passionen

Wat zou ons leven zijn zonder Bach? 

We zitten weer middenin de veertigdagentijd, de lijdenstijd, de 40 dagen voor Pasen. En dus zijn de passionen zijn weer in het land. ‘We mogen weer!’, roepen wij zangers dan. En na afloop hoor je nog steeds de gevleugelde woorden (zangers onder elkaar): ‘Zo, die hangt weer voor een jaartje’.

Lees meer >> | 751 keer bekeken