Tot de maan en weer terug
Als de liefde niet bestond
zullen ze stilstaan de rivieren
en de vogels en de dieren
Als de liefde niet bestond
Als de liefde niet bestond
Zou het strand de zee verlaten
Ze hebben niets meer te bepraten
Als de liefde niet bestond
Als de liefde niet bestond
Zou de maan niet langer lichten
Geen dichter zou meer dichten
Als de liefde niet bestond
(fragment uit lied Toon Hermans)
Een aantal weken geleden was ik bij de voorstelling ‘Mens’ van Wende Snijders. Sinds die tijd hoor ik regelmatig bovenstaand lied van Toon Hermans in mijn innerlijk oor. Het past bij m’n nieuwste beeld, dat ook over de liefde gaat.
Als mensen veel van elkaar houden zeggen ze soms ‘Ik hou van je, tot de maan en weer terug’. Waarom eigenlijk? Want er zijn toch ook een flink aantal uitdrukkingen waarbij de maan minder liefdevolle eigenschappen toegedicht krijgt: loop naar de maan, ergens de maan aan geven (de brui aan geven), iets naar de maan helpen (kapot maken). Waar staat die maan dan voor? Ik denk, in dit geval, om een oneindig verre afstand uit te drukken. Maar zo oneindig ver is de maan inmiddels niet meer voor de mens: ‘Zelfs de maan staat vol met kruiwagentjes en op Venus zijn instrumenten’ (uit: Vluchten kan niet meer).
Toch klinkt het fijn. Als kind maakte ik die zin ook steeds langer: tot de zon en de maan en weer terug. Tot de zon en de maan en de sterren en weer terug. Tot de zon en de maan en de sterren en het heelal en weer terug. Etc.
Zeven voetjes naar de maan met zeven maansteentjes, ze dragen hun eigen dromen. De schets op de achtergrond hangt al heel lang in mijn atelier en heeft eigenlijk niets met het beeld te maken. Maar soms is één en één twee.
.jpg)
Titel: Tot de maan en weer terug
Materiaal: brons & maansteen
Afmeting: 45 × 45 × 2 cm
Oplage: 1 van 8
Jaar: 2017