Hieke Meppelink

Glasliefjes

Glasliefjes zijn liefjes gemaakt van glas, zo simpel is dat. En wat heeft dat met zingen te maken? Nou, alles. Door mijn achtergrond als zangeres zitten er veel liederen in mijn rugzak, kleine goudmijntjes aan ideeën. Ze kloppen met regelmaat aan mijn deur, schieten me te binnen. Daarna wordt het vaak stil en pruttelen de ideeën verder. Pas na een tijdje neem ik besluiten en ga op weg. En dan nemen ze al boetserend diverse afslagen.

In dit geval was het startpunt een lied van Hugo Wolff dat me inspireerde. "O wär dein Haus, durchsichtig wie ein Glas" op tekst van Paul Heyse. Het is een prachtig miniatuurtje uit het Italiënisches Liederbuch en ik heb het altijd graag gezongen. Het gaat over kwetsbaarheid en de pianobegeleiding is breekbaar als glas. Het spreekt het verlangen uit de ander te kunnen bereiken. Eigenlijk is het vooral een gezongen wens: Oh, was jouw huis maar van glas! Dan kon ik bij je naar binnen kijken, zonder weerstand, zonder belemmeringen. "Dann seh ich drinnen dich, ohn Unterlass. Wie blickt ich dann nach dir, mit ganzer Seele!".

Aanvankelijk was ik allerlei huisjes aan het bouwen. Experimenteerde met vorm en transparantie. Wilde daarin een klein figuurtje plaatsen. Solitair, introvert, gesloten. De huisjes zelf moesten transparant worden. Maar nee, dat idee werd het toch niet. Te letterlijk. De huisjes belandden in een grote doos in de berging, andere projecten vroegen om aandacht. Maar afstand nemen is altijd goed. Om daarna ineens met een glasheldere blik verder te gaan.

Want ik denk dat je in dit lied het woord "huis" kunt zien als een metafoor voor lichaam, voor het stoffelijk omhulsel waarin je "ik" woont. En dus moest het figuurtje zelf van glas worden. En - nog zo'n inzicht - het lied is een gesprek tussen twee zielen die zich willen verbinden. Er zit zoveel tederheid in dit lied! Dus ja, het moesten twee figuurtjes worden. Communicatie, contact, verbinding zoekend. In al hun kwetsbaarheid.

En zo ontstonden deze liefjes. Om de intimiteit van het tafereeltje te versterken heb ik ze op een zacht plateautje gezet. Toch een soort huis, een thuis, de veiligheid van een eigen wereld. Jij en ik. Zo helder als glas.

Lees meer >> | 521 keer bekeken

Sterrenstof

Lees meer >> | 491 keer bekeken

Modeltekenen

Regelmatig teken ik op woensdagavond naar levend model bij Paul Faber, een inloopatelier in Amsterdam-Noord, waar je vrij kunt werken met eigen materiaal. De modellen zijn zeer divers en hebben meestal een dans- of theaterachtergrond. Meestal beginnen we met vier korte poses van 5 minuten om los te komen. Daarna worden de standen iets langer, zo'n 10 à 15 minuten. 

Die tekensessies zijn mijn etudes voor het beeldhouwen. Het helpt me bij het aftasten van nieuwe ideeën voor nieuwe beelden en het bestuderen van vorm en anatomie. Vaak is het enorm ploeteren en zoeken, maar de concentratie tijdens het tekenen doet me altijd goed. Het voelt als een Zen-meditatie, je bent even volledig in het nu en na zo'n avond is mijn geest weer rustig en 'schoon'.

Op zo'n modeltekenavond ontstaan meestal zo'n 10 tekeningen. Een flink aantal kunnen direct de prullenbak in, een enkele mag blijven. Verder doe ik er weinig mee. Ze belanden in grote mappen en een enkeling hang ik op in mijn atelier om nog even op door te pruttelen. Het is vooral een studie in leren kijken.

Volgende week ga ik een masterclass doen bij Eddy Roos en zijn dochter Noëlla Roos: "Living Anatomy" in Noord Groningen. Een hele week tekenen naar bewegend model met een danser uit Bali. Zin in!

Lees meer >> | 527 keer bekeken

Mijn geheime wapen

Zie je dit pistool? Het is mijn geheime wapen om deze lenteboom in bloei te krijgen. Groen moet het worden en net als in de natuur is de juiste temperatuur daarbij belangrijk.

Tjonge jonge, wat een zware bevalling. Een sessie van maar liefst zes uur (!) was nodig om te komen tot dit eindresultaat. Dit pistool was daarbij van onschatbare waarde. Het meet de temperatuur van het brons door middel van infrarood.

Patineren is schilderen met de hitte van een vlammenbrander en verschillende chemicaliën. 

Maar bij een boom als dit is het om wanhopig van te worden. Want voor je het weet wordt het ene blaadje groen en verbrandt het andere blaadje zwart. Door al die verschillende takjes en volumes ontstaan er al gauw onbedoelde temperatuurverschillen en onbedoelde kleuringen. Zo'n 120 graden moet het zijn, dan pas pakt het kopernitraat en ontstaat er een reactie met het brons.

Geduld is een schone zaak, het wordt niet zomaar lente. Blaadje voor blaadje kwam letterlijk onder vuur te liggen. Meten is weten. Pistool richten, aflezen, vlammen erop. Word groen of ik schiet!

En jawel. Toen ik naar huis fietste zag ik zowaar het eerste lentegroen uit de bomen knallen. 

Bijna geboren dit beeld: La Speranza. Lente, hoop, nieuw leven. Vrolijk Pasen!

Lees meer >> | 542 keer bekeken

Hoop

Een lied dat alsmaar door mijn hoofd spookt tijdens het maken van dit beeld is 'Auf Flügeln des Gesanges' van Mendelssohn. Als een hardnekkige oorwurm blijft het rondcirkelen in mijn binnenste. Vandaag ben ik aan het vogelen en ben ik bezig met de finale. Waar komen de vogels? Hoe vliegen zij weg uit de boom? In welke richting gaan de snaveltjes? Ritme, compositie. Ik ben aan het lassen en voel dat dit beeld bijna geboren is.

Toen ik twee jaar geleden begon te boetseren aan dit beeld was het uitgangspunt een handkusgebaar. Model Roos kwam poseren en deelde urenlang luchtkusjes uit in mijn atelier. Daarna werd het stil rond dit beeld. Het bleef liggen, andere projecten vroegen om voorrang en pas anderhalf jaar later pakte ik de draad weer op. Er volgde een proces van opbouwen, zoeken, veranderen, toevoegen en weer weghalen. 

Het moest een beeld worden over hoop. Een positief geluid, een gelukwens, een bemoediging. De boom ontstond. De vogels kwamen erbij. En ineens begon het te kloppen. Hoop! La Speranza.

Vreemd genoeg voelt dit beeld ook heel zangerig aan. De zangeres in mij verloochent zich kennelijk niet. Terwijl ik helemaal niet bezig was om een zanggevoel in dit beeld te leggen. Toch denk ik soms als ik naar haar kijk: ja, ze zingt! En die wegvliegende vogels zijn dan de klanken, de melodieën die wegzweven in de lucht. 

Nog even verder vogelen vandaag. Auf Flügeln des Gesanges.

Lees meer >> | 567 keer bekeken

Mijn ziel en ik

Er moet een nieuw Zielenschip komen, het oude is uitgevaren. Zie je dat balletje? Het had eigenlijk van bergkristal moeten zijn, als symbool voor de ziel die meegevoerd wordt naar gene zijde. Die transparantie leek me wel toepasselijk. Maar helaas, het bleek een te kwetsbaar ontwerp. Zielen laten niet met zich sollen. En dus werd het een concessie: een bol die straks meegegoten wordt in brons. Solide, stevig, niet omver te blazen. 

De Egyptenaren kenden zielenschepen, kleine houten schaalmodellen die werden meegegeven in het graf. Zij veronderstelden dat de overledene er op magische wijze gebruik van zou kunnen maken in het hiernamaals. De gebalsemde dode zou per schip de reis naar het westelijke dodenrijk afleggen en vervolgens in het schip van de zonnegod langs de hemel varen. 
De Oude Grieken hadden Charon, die o.a. voorkomt in de mythe van Orpheus. De Grieken geloofden dat overledenen als schimmen in het onderaardse dodenrijk van Hades voortleefden. Charon was de veerman en begeleidde de doden naar de overkant, over de Styx. 
Joost Vondel schreef in de 17e eeuw een prachtig gedicht over een Zielenschip, dat uitvaart in de nacht. Het heeft lang in mijn atelier gehangen. Allemaal inspiratie om te komen tot dit beeld.

Terug naar aardse zaken. De waspan draait overuren, de wasmodellen zijn nu bijna klaar. Het schip is af, de peddels zijn gereed, de roerganger heeft zijn gietkanalen en het balletje, de ziel, wordt opgepoetst en op de boeg geplakt. Ondertussen moet ik denken aan een gedicht van Toon Tellegen. Het heet “Hoe meer zielen”:

"Ik heb een ziel
die precies in mij past-

ik doe alles met mijn ziel
klop op mijn ziel en stof hem af
schaaf aan mijn ziel en blaas de krullen weg
boor gaten in mijn ziel en vul ze weer op
met nuchtere gedachten.

Ik wou dat ik meer zielen had
en van een andere soort
oneffen zielen kromme zielen
zielen als spartelende zilvervisjes
als meisjes in een winterjas
zwarte zielen.

Maar mijn ene ziel-
een tamelijk vierkante effen en solide ziel-
vult reeds alle beschikbare ruimte
en krimpt geen millimeter
zolang ik leef."

Toon Tellegen,
Uit: Wie A zegt: gedichten, Querido

Lees meer >> | 563 keer bekeken

Oorsprong

Water heeft een fijne eigenschap. Zodra je iets laat drijven ontstaat er een beweging. En dat zachte wiegen in de wind is precies wat ik zoek voor deze beeldengroep. Ik ben een aantal drijvende cirkels aan het maken, met elk daarop een liggende vrouw. Steeds een verschillende pose, maar allen introvert. Mijmering, inkeer, geborgenheid. De titel van dit kunstproject wordt "Oorsprong" en ik ben al flink op weg.

Het eerste beeld is inmiddels geboren, de mal is af. Het tweede en derde beeld zijn in wording. Met mijn handen in de klei. Zoeken, toevoegen, weghalen, laten groeien, elke dag een stukje verder.

Technisch gezien wordt dit project een flinke uitdaging. De juiste materiaalkeuze is echt een ding. Licht moet het worden. Ik studeer mij momenteel suf op diverse PU harsen, composieten, metal gel coatings, triaxialmatjes, bronspoeders en foamschuimen. Ik doe allerlei proefjes, probeer uit. En heb inmiddels een plan. 

Wat is dat toch? Op de een of andere manier wil ik altijd de zwaartekracht omzeilen. Zoek vaak naar opwaartse bewegingen, wil lichter maken wat van nature zwaar is. En water is ook zo'n thema dat steeds maar terug blijft keren in mijn beelden. Terug naar de bron, zou dat het zijn? 
Oorsprong.

Lees meer >> | 558 keer bekeken

Twintig jaar beeldhouwster

Vandaag vier ik een klein intern feestje. Want precies 20 jaar geleden, op 15 juni 2002, opende mijn eerste expositie in Beeldentuin De Booghgaard. Het betekende de start van een zoektocht die me naast mijn podiumactiviteiten veel voldoening geeft. Ineens ontstond er naast het zingen een ander kanaal waarin ik me eveneens kon uiten. De vluchtigheid van het zangersvak kreeg aarde. Nu, 20 jaar later, is het estafettestokje voor 95% overgenomen en werk ik hoofdzakelijk als beeldhouwster. Het is mijn hoofdvak geworden, een vak waar ik, net zoals van het zingen, enorm van ben gaan houden.

Lees meer >> | 689 keer bekeken

Een nieuwe koers

"Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid", luidt de slogan. En zo is het. Na investering in een lascursus, eigen lasapparatuur, bronzen lasdraad, Argongas, de juiste beschermende kleding, een professionele laskap, een stalen werkbank en een afzuigsysteem, ben ik nu ook in het bezit van een eigen zandstraalcabine. Top!

Lees meer >> | 699 keer bekeken

Lente

Elke ochtend fiets ik als ik naar mijn atelier ga door een klein stukje bos, de Haarlemmerhout. Het is een oase van kwetterende vogels, bloeiende ranonkels, wilde hyacinten en oude lindenbomen met zonlicht op duizenden frisgroene blaadjes. Mijn fietstochtje door het groen is een moment van verstilling en een prettig begin van de dag. Ik hou van de lente, dat eerste prille begin van nieuw leven ontroert me keer op keer. De natuur trekt zich niets aan van oorlog, haat en conflicten. Elke dag zie ik het bos weer groener worden.

Lees meer >> | 745 keer bekeken