Hieke Meppelink

Wereldvrouw

Vanochtend rolde de wereld door de brievenbus. Zo plat als een dubbeltje. Afzender: een feestartikelenwinkel uit Heerde. De wereld een feest? Als ik de krantenkoppen moet geloven staat onze aarde momenteel in brand en is het vijf voor twaalf om te redden wat er te redden valt.

Lees meer >> | 522 keer bekeken

Licht en geluid

Vanmiddag het bos in geweest voor een nieuw kunstproject in wording. Het was er heerlijk. Het rook naar paddenstoelen en vergankelijkheid en het zonlicht op de bladeren zorgde voor een overweldigende kleurenexplosie. Maar het was gelijk ook heel nuttig, want ik heb een kleine proefopstelling gemaakt om het één en ander uit te proberen. Mijn atelier was de afgelopen week bezaaid met epoxycontainers, PU-harsen en kleine malletjes, mengbekers en poederpigmenten. De experimenten moesten nodig worden getest om inzicht te krijgen hoe ik straks verder ga met dit project.

Lees meer >> | 497 keer bekeken

Jakobsladder

Als er een ladder zou bestaan die een verbinding maakt tussen hemel en aarde, dan zou ik maar wat graag heen en weer willen klimmen. Gewoon om eens even een kijkje nemen. Zou het helpen? Zou het inzicht geven? Vanuit welk perspectief zou je dan naar de wereld kijken? En hoe keer je dan vervolgens weer terug op aarde? Zou je dingen anders doen?

Lees meer >> | 482 keer bekeken

Oog en oor

Wekelijks teken ik naar levend model bij het Westerdok, een inloopatelier in Amsterdam waar je vrij kunt werken met eigen materiaal. Altijd goede modellen en meestal korte standen van 10 à 15 minuten. Die tekensessies zijn mijn ‘vocalises’, maar dan voor het beeldhouwen. Het helpt me bij het aftasten van nieuwe ideeën voor nieuwe beelden en het bestuderen van vorm en anatomie.

Lees meer >> | 579 keer bekeken

Jubileum

Ik vier een klein intern feestje hier. Want ik realiseerde me bij het wakker worden dat ik vandaag 40 jaar zangeres ben. 

Precies 40 jaar geleden, op 9 juni 1979, zong ik het Pie Jesu in het Requiem van Fauré in de grote zaal van het Concertgebouw in Haarlem, tegenwoordig de Philharmonie geheten. Mijn zanglerares op het conservatorium, Erna Spoorenberg, vond dat helemaal nog niet zo'n goed idee. Te jong, te onervaren nog. Maar de dirigent van het Haarlems Jeugdorkest, Sam ten Velde, dacht daar heel anders over. Ja, een jong ding moest het zijn in dat Pie Jesu. Een puur, beetje naïef, kinderlijk en jongenssopraanachtig geluid had hij voor ogen. 

Nou, dat heeft hij geweten! Onwennig en groen als gras ging ik naar de repetities. En tijdens het concert ging het mis. Ik maakte bij een lange noot een telfout, puur van de zenuwen. Oh help!!! Paniek! Maar met een alerte zwiep redde de dirigent zijn jeugdorkest en jeugdsopraan van de ondergang. Na één maat stond de boel weer onder elkaar. Door het oog van de naald. Tjonge, wat zal die man een hartverzakking hebben gehad. Tot mijn verbazing vertrok hij echter geen spier. Grote grijns na afloop. Niks aan de hand joh, kwam toch goed? 

Ikzelf dacht daar heel anders over. Eenmaal in de solistenkamer kwamen de tranen. Voor mijn gevoel had ik het totáál verpest en lag mijn hele zangeressenbestaan aan diggelen.

Plotseling werd er op de deur geklopt. Daar stoof ineens niemand minder dan Coby Riemersma mijn kamer binnen. Ik kende haar niet, maar ze bleek een bekende zangpedagoge te zijn uit de regio Haarlem. Grote struise vrouw, mantelpakje aan, grijs knoetje in de nek en een grote handtas voor haar buik. Wat, tranen? Kind! Hoeveelste concert is dit? Je EERSTE? Och meid en dan treuren om die ene noot? Reken maar dat er nog velen zullen volgen. Hoort er allemaal bij hoor, gewoon door gaan.

En dat heb ik gelukkig gedaan. 

Lees meer >> | 567 keer bekeken

Buurpraatje

Zouden deze dametjes misschien Kaatje en Aaltje heten? Ze komen voor in een oud liedboekje uit Amsterdam en vormden een inspiratiebron bij het maken van dit nieuwe beeld. Buurpraatjes en andere dialoogliederen waren populair in de Gouden Eeuw. Met Camerata Trajectina zingen we ze regelmatig.

Lees meer >> | 550 keer bekeken

Amulet

Haar zwangerschap was onvoldragen geweest en hoewel het al lang geleden gebeurd was, was het verdriet direct voelbaar bij de eerste ontmoeting. "Wil je een amulet voor me maken?" Ik zei natuurlijk direct ja. Maar innerlijk twijfelde ik. Kan ik dat wel? Zoiets kleins voor zoiets groots?

Lees meer >> | 589 keer bekeken

Schatbewaarders

Ik heb iets met voeten, ze lopen als een rode draad door mijn werk heen. Het is een mooie metafoor voor de levensreis die we afleggen, met alle ups en downs die daar bij horen. Even heb ik gedacht om de voetjes in dit beeld ook daadwerkelijk over een grillige vorm te laten lopen. Want zo is het leven, we kennen vele bergen en dalen, hoogtepunten en dieptepunten. Maar ik kwam uiteindelijk toch uit bij de eeuwigheidswaarde van de cirkel. Tot stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. We geven het leven als een estafettestokje door. Perpetuum mobile.

We wandelen door de tijd, hollen, rennen, vliegen achter elkaar aan, zijn druk, zoeken en streven. Maar wat zoeken we dan precies? Welke schatten zijn we eigenlijk allemaal aan het verzamelen? En wat blijft er over als we onze ogen sluiten? Wat zijn de innerlijke schatten die we hebben verzameld aan het eind van ons leven?

Een aantal jaren geleden zong ik een cantatedienst in de Kloosterkerk in Den Haag. Centraal stond cantate BWV 180 van Johan Sebastiaan Bach, waarin een prachtige aria zit over levenslicht: Lebens Sonne, Licht der Sinnen, Herr der du mein Alles bist. De cantate is gebaseerd op een gelijkenis uit de Bijbel, Matthäus 22: 1 – 14, en is getiteld: Schmücke dich, o Liebe Seele. In de gelijkenis worden mensen uitgenodigd voor een bruiloftsfeest van een koningszoon. Maar velen wijzen de uitnodiging af en komen niet. Een deel van de genodigden dat wél komt opdagen wordt weggestuurd omdat ze, blijkens ontbrekend bruiloftskleed, onvoldoende voor het feestmaal zijn toegerust. Slechts een enkeling is uitverkoren om naar binnen te mogen gaan.

De overdenking van dominee Carel ter Linden zal ik nooit vergeten en maakte diepe indruk op mij: “versier je ziel met immateriële kostbaarheden. Al het andere is slechts materie en van tijdelijke aard. Wat overblijft is de liefde”. Toen al zag ik een beeld voor me: een ketting met juwelen die symbool staan voor liefde, vriendschap, waardevolle herinneringen.

De schaal met voetjes vordert langzaam, het brons is gegoten en ik ben ze nu aan het versieren. Want als je een beeld Schatbewaarders noemt, dan zul je natuurlijk wel moeten zorgen dat er ook écht sprake is van een schat. En dus heb ik de afgelopen dagen met een engelengeduld zitten vergulden. Het was een uiterst fijn precissieklusje. En ik wilde geen kruimeltje verspillen, want het goudboekje dat ik heb gebruikt bevatte 23,75 karaats Dubbel Torengoud, een bijzondere legering van goud en platina, speciaal voor buitenvergulding.

Het beeld is eindelijk af. Ik heb ze verzameld, mijn schatten en was daarmee een echte schatbewaarster geworden.

Maar nu de hamvraag: van materiële of van immateriële zaken?

Lees meer >> | 574 keer bekeken

Huis en haard

Mijn eigen kleine stad gebouwd. Met kleine eenvoudige huizen en op elke zijde een toegangspoort. Aan de rand staan enkele voorname gebouwen, misschien wel een school of een universiteit. Want zonder wijsheid en kennis geen reis naar het innerlijk van deze stad. De vrouw draagt een huis zoals een kind het tekent en beschermt de andere huizen in de stad.

Lees meer >> | 625 keer bekeken

Binnenkant en buitenkant

Al heel lang wil ik een beeld maken over het lied “O wär dein Haus durchsichtig wie ein Glas” van Hugo Wolf, uit het Italienisches Liederbuch. Het is een prachtig, kwetsbaar lied en de pianobegeleiding is breekbaar als glas. Het gaat over de scheidingswand tussen het innerlijk en het uiterlijk van een mens en het verlangen om naderbij te kunnen komen.

Lees meer >> | 785 keer bekeken