Amulet
Haar zwangerschap was onvoldragen geweest en hoewel het al lang geleden gebeurd was, was het verdriet direct voelbaar bij de eerste ontmoeting. "Wil je een amulet voor me maken?" Ik zei natuurlijk direct ja. Maar innerlijk twijfelde ik. Kan ik dat wel? Zoiets kleins voor zoiets groots?
Lang bleef deze opdracht knagen, ik vertoonde duidelijk uitstelgedrag en moest echt moed verzamelen. Op een dag stuitte ik op de amuletten uit de Egyptische beschaving. Ze lagen uitgestald in het Oudheidkundig Museum in Leiden. Kleine verfijnde voorwerpen, boordevol symbolieken, de één nog mooier dan de ander. Ze werden vaak tussen het windsel van de mummies gestoken. Op het museumbordje las ik:
"Amuletten dienden als bescherming, als vruchtbaarheidssymbool of als teken van godenverering. Andere amuletten hadden een gelukbrengende of geneeskrachtige werking. Ze werden door doden en levenden gedragen. Alle soorten ontleenden hun kracht aan hun materiaal of hun vorm”.
Waarom aarzelde ik nog? Aan de slag!
Het werd een enorm pietepeuterig gepriegel, maar uiteindelijk is het beeldje er gekomen. En eerlijk gezegd vind ik de foto's van de onvoltooide amulet nog het mooist. Net gegoten en uit zijn beschermende cocon gehaald, de gietkanalen er nog aan, onvolkomen, onafgewerkt, puur. De geboorte van een beeld.
Ik heb de amulet "Wiegeliedje" genoemd.
En nu maar hopen dat er vele kleine zachte lieve liedjes in het oortje zullen worden gezongen.
