De blauwe regen bloeit, er dwarrelen duizenden roze bloemblaadjes op het gras en er staan knalrode tulpen in de voortuin. Het is van een vrolijkheid alsof er niets aan de hand is. Soms kan ik er even niet bij. Als ik denk aan het verdriet en de diepe eenzaamheid onder ouderen dan ben ik in verwarring en draait mijn hart om. Afgelopen week fietste ik naar mijn atelier en hoorde hoempapamuziek. Er stond een groot draaiorgel voor de ramen van een verzorgingstehuis, ik schoot even vol.

Regelmatig zeggen mensen tegen me: "Het treft ons allemaal hè, deze pandemie. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje". Maar dat is niet waar. We hebben allemaal te maken met corona, maar ieder voert een totaal andere strijd. Het is maar net welk beroep je hebt en waar je huisje staat. Als je in de zorg werkt ren je je benen uit je lijf. Als je musicus bent ben je ineens al je werk kwijt en heb je zeeën van tijd. Verkoop je zeeppompjes dan ben je spekkoper, ben je kapper dan is je omzet nul. Ben je jong dan wil je gewoon lekker feesten, maar wanneer je lieve vader of moeder in een verpleeghuis woont heb je grote bezorgdheid. En elke dag wederom die trieste sterftecijfers. Wereldwijd.

Ik kan het niet rijmen met de uitbundige lente en het intense gevoel van rust dat ik ervaar. Meer tijd voor bezinning, contemplatie. Het komt mijn creativiteit ten goede. Zou mijn moeder dan toch gelijk hebben? Rust, regelmaat en reinheid zijn goed voor een mens. Als ik eerlijk ben dan vind ik het stiekum ook wel fijn dat de hectiek van deze wereld even tot stilstand is gebracht. Ik voel de weldaad van een adempauze. Terwijl de gevolgen niet te overzien zijn.

Zou er dan toch een calvinistisch trekje in mij huizen? Ik voel mij soms haast schuldig dat ik geniet van een wandeling in de zon. Wat kan ik doen? In de Volkskrant stond een mooi artikel over de filosoof Epictetus. “We moeten zo goed mogelijk doen wat in onze macht ligt, en voor de rest met de omstandigheden omgaan zoals ze nu eenmaal zijn”.

En zo is het. Liefdevol en positief proberen te blijven. Goed zorgen voor mijn naasten, er zijn voor elkaar en doorgaan met mooie dingen maken. En vooral niet vergeten dankbaar te zijn om alles wat er nog wel is. Gek hè? Ik heb ineens meer oog voor die ene bloemknop in mijn eigen tuintje.