Ooit maakte ik deze twee torsjes, Man & Vrouw, en gaf ze aan een vriendin voor haar 50ste verjaardag. De mal van het mannentorsje vulde ik met paraffine, kreeg een lont en werd een kaars. Het vrouwentorsje maakte ik van chocola met een krokant laagje suiker. Op het doosje waarin zij samen lagen stond een leus: "Geniet van het leven, laat je lichtje schijnen, maar brand niet op". 

Inmiddels is de vriendin 61. Het mannentorsje staat parmantig en fier overeind, het kaarsje is nog steeds niet aangestoken. Maar het vrouwentorsje is vergankelijk gebleken. De chocola is gaan brokkelen, het fondantlaagje laat een spoor van suikergoed na en de vrouwelijke vormen zijn langzaam aan het vervagen. Het is een stilleven geworden dat zijn eigen leven leidt.

Eigenlijk vind ik deze twee torsjes steeds mooier worden. De tand des tijds laat duidelijk zijn sporen na. Ineens gaan deze beeldjes over vergankelijkheid. Het bittere is echter dat in het echte leven de man van mijn vriendin een tijd terug onverwachts is overleden. En dat juist zij nog steeds, ondanks al het verdriet, dapper en fier overeind staat. Het leven neemt soms trieste en meedogenloze wendingen. Af en toe steekt ze een kaarsje aan. Maar nee, natuurlijk niet het torsje. 

 

www.hiekemeppelink.com/blog/