Hieke Meppelink

In de muziek is het een bekend gegeven: gedurende een muziekstuk kan een melodie zich vermommen om later in een andere gedaante terug te keren. Composities zijn vaak net bouwwerken en wanneer je ze gaat analyseren ontdek je al gauw een architectonische structuur. Componisten spelen met harmonisatie en ritme. Ze stoeien met herhalende inzetten, zoals bij de canon of fuga of laten een melodie in kreeftengang terugkeren. Elke stijlperiode heeft zo zijn eigen wetmatigheden, om daar dan ook weer, met veel creativiteit, uit te willen breken.

Wij beeldhouwers werken eigenlijk net zo. Ook wij ordenen onze bouwstenen, werken met thema’s, hebben te maken met vormherhaling, beeldrijm en ritme.

Op het conservatorium was ik gefascineerd door het boek ‘Muziek in Grafiek’ van Cor de Man. Ik vond niets leuker dan naar een symfonie van Brahms of Schubert te luisteren en onderwijl met mijn ogen de grafiek van Cor de Man te volgen. Hij vatte de grote vorm van een muziekstuk samen op één bladzijde en verbond thema’s aan symbolen. Die visualisaties waren kleine kunstwerkjes op zich: ze bestonden uit een lange lijn vol kleurige blokjes, driehoeken en cirkels. Het maakte in één oogopslag de grote vorm zichtbaar. Feest der herkenning!

Maar hoe zit het bij werken in oplagen? Dan is er letterlijk sprake van een herhaling van de vorm. “Is dat dan niet saai, Hiek?” Toegegeven, een nieuw beeld creëren is vele malen spannender. Maar ook bij hernemingen vind ik het een sport om creatief te blijven en te variëren, zodat elk exemplaar toch nét weer even anders wordt. Meestal werk ik in een oplage van maximaal 8 exemplaren, een limited edition. Deze oplage wordt van te voren vastgesteld en wordt, samen met de signatuur, in het brons gezet (1/8 tot en met 8/8). En aangezien elk exemplaar met de hand gemaakt wordt is er ruimte om te stoeien met structuur, modelé en eindkleuring. Voor de broodnodige variatie!